Dag 14 | Jablines - Parijs (62 km)

Met gezonde spanning stappen we op de fiets. Na een aantal kilometer fietsen, beseffen we dat een verkeerde afslag hebben genomen. We komen op een drukke tweebaansweg  terecht. Deze keer toeteren de mensen niet ter aanmoediging maar ter waarschuwing! Gelukkig kunnen we op een 'vluchtstrookje' fietsen. Ik maan de kinderen om door te trappen tot de volgende afslag. Veilig en opgelucht verlaten we deze drukke weg. Ik voel dat ik er klamme handen van heb gekregen. Dat is geen goed begin van de dag! 

Gelukkig komen we snel op de route. Dit is een rustig fietspad langs een kanaal dat Parijs instroomt. We hebben wind in de rug. Het fietspad loopt golvend omhoog en omlaag en er is genoeg groen dat voor de nodige schaduw zorgt. We zijn snel de ellendige start van de dag vergeten.

"Is dat niet de televisietoren die we eerder gezien hadden?"  We komen steeds dichterbij en we zien nu al de mooie en minder mooie kanten van Parijs. Er zijn veel daklozen (vluchtelingen) en onder een viaduct is een heel dorp van kleine tentjes opgesteld.  Aan de andere kant van het viaduct zien we mensen op strandbedjes zonnen. Wat een tegenstelling!

Voor we het weten, zijn we in Parijs. We zien geen bordje 'Parijs' maar de drukte zegt genoeg! Gelukkig zijn de fietsvoorzieningen in Parijs super goed. We fietsen over fietspaden en busbanen naar de Notre Dame, het eindpunt van de route.  De Notre Dame staat zoals verwacht, flink in de steigers. Maar Parijs is geen Parijs als we de Eiffeltoren niet even zien. Deze is  7 kilometer verderop dus we rijden daar rustig naartoe.

Daar is de Eiffeltoren en wat is hij groot en hoog! Rutger en ik hadden de toren al wel eens gezien maar om er met de fiets aan te komen, is een heel andere beleving. Niet alleen de Eiffeltoren is groot maar alle gebouwen ervaren we veel groter. 

De foto's worden gemaakt en dan wordt het tijd om naar ons hotel te fietsen. Vanaf de Eiffeltoren is dat 12 kilometer fietsen.  Na dit hoogtepunt is het voor de kinderen een moeilijke opgave om nog zo ver te fietsen. Bij een stoplicht botst Isis door de vermoeidheid op Phileine. Gelukkig valt het allemaal mee en rijden we langs de Seine richting ons hotel.

Het is een feest om langs deze rivier te fietsen. Het is een warme dag en er wordt gedanst, gesjoeld, geschaakt, gegeten, geskate en gestept en op verschillende plekken staan neveldouches die voor wat koelte zorgen. Eindelijk we zijn bij het hotel. Onze hoofden zitten vol van alle indrukken en we zijn vermoeid maar wat zijn we trots op elkaar dat we dit voor elkaar hebben gekregen!